Terwijl de wereld lijdt onder een pandemie en we allemaal zo voorzichtig mogelijk doen, probeer ik ook mijn hoofd boven water te houden als zij-instromer. Hierbij een korte samenvatting.

Meekijkers

Toegegeven: beoordelingen zijn niet mijn sterkste kant. Ik ben er inmiddels een klein beetje aan gewend dat er collega’s meekijken, de manier waarop sommige collega’s dit doen moet ik nog even verwerken. Ik weet het, dat ligt aan mij. Ik moet het professioneel bekijken en niet persoonlijk opvatten. Feedback is om van te leren. Dat neemt niet weg dat ik het lastig vind om een collega achterin de klas te zien zitten met een blocnote, een rode pen en een strenge blik. Eigenlijk vind ik het gewoon verschrikkelijk.
Dat hoor ik gelukkig ook van de meest ervaren collega’s. Als iedereen het zo vreselijk vindt, waarom wordt er dan geen andere vorm gevonden om dit te doen? Je bent als leerkracht toch echt zenuwachtig en niet op je best als er door de directeur, IB’er of een coach van de opleiding wordt meegekeken. Ik niet in ieder geval, maar zoals gezegd, ben ik niet de enige.

Eerste slagboom

Wat zenuwen met een mens kunnen doen, ik vind het nogal wat. In februari had ik mijn zogenaamde ‘eerste slagboom’. Dit is een eerste praktijkbeoordeling waarbij je als zij-instromer moet laten zien dat je de allereerste basisvaardigheden van het leraarschap kan toepassen.
Net als tijdens het allereerste assessment vorig jaar, was ik bloednerveus. En als ik nerveus ben, dan heb ik mijn emoties niet meer onder controle. Zo ook nu. Het was een mislukking, waarbij ik te horen kreeg dat ík te hard werkte, de kinderen in slaap vielen en ik mijn eigen ontwikkeling in de weg sta. Nu is dit erg zwart/wit gezegd. Mijn beide coaches hebben het met iets meer bloemetjes er omheen gebracht, maar feitelijk kwam het hier op neer. Mijn vraag is dan ook in hoeverre je als zij-instromer écht fouten mag maken? In het begin van het schooljaar werd ik gerustgesteld door coaches en assessor: maak er gebruik van want de komende twee jaar mag je nog iedere fout maken zonder daarop al teveel afgerekend te worden. Nu twijfel ik in hoeverre dat waar is.

Vallen, opstaan en weer doorgaan

Aangezien ik heel goed doorheb dat ik vooral mezelf in de weg sta en daardoor de kinderen uit mijn groep eigenlijk ook, was er geen enkele reden hier verdrietig over te zijn. Niet blijven hangen in zelfmedelijden, niet jammeren dat ik het niet kan… gewoon opstaan en weer doorgaan.
Ik moest een reparatieplan indienen bij de opleiding. Het was een goed doordacht plan, vond ik. Een literatuurstudie, collegiale consultatie en videobegeleiding (SVIB) door mijn ASG-coach. In april zou ik mijn herkansing hebben voor de eerste slagboom. Door de coronacrisis en daaropvolgende sluiting van de scholen, werd de planning teniet gedaan. Niet alleen kon ik mijn tentamens niet maken, maar de herkansing werd ook uitgesteld. De scholen gaan nu weer open, dus de nieuwe datum voor Slagboom 1 staat vast op 29 juni. Hopelijk gaan de scholen snel weer echt open.

Thuiswerken door Corona

Heel Nederland zit noodgedwongen thuis. De eerste paar weken hebben we allemaal huiswerkpakketten staan kopiëren. Langzaam ging bij de ene na de andere collega dan toch maar een stapel schriften en boeken met de leerlingen mee naar huis. Hopelijk komt het allemaal weer in goede staat terug op school. Uiteindelijk kwam dan toch de overstap naar digitaal. We vergaderen onderling met Microsoft Teams, maar voor de leerlingen stappen we over op Zoom. Waarschuwingen voor onveiligheid en privacy-gevoeligheid van deze aanbieder zijn in de wind geslagen. Het is veilig, er is niets mis mee. Mijn man (cyber security specialist) denkt daar anders over, maar de keuze is gemaakt en advies wordt weggewimpeld. Het is daarnaast voor sommige collega’s nog een heel gehannes om Zoom te gebruiken.
Ik voel me als een vis in het water en werk me voortvarend een prettige slag in de rondte. Geen 24 uur per week zoals mijn contract zegt, maar ik ben met gemak veel langer bezig. Thuis geef ik online les en dat gaat me best af. Een heel groot voordeel? De mute knop en ouders die op de achtergrond met een strenge blik meekijken. Het is nog nooit zo stil in de klas geweest.
Verder bereid ik de weektaken voor op Junior Einstein. Ik houd de voortgang van de leerlingen nauwlettend in de gaten via deze website – werkt fantastisch! – en stuur aanmoedigingskaartjes via Social Schools. Jarigen stuur ik ook een digitaal kaartje of ik neem een filmpje op waarop ik de jarige toezing (hoewel ik betwijfel of mijn zangkunsten écht worden gewaardeerd). Ik beantwoord vragen online en bezorgde ouders bel ik terug. Ik regel toegang tot de online methode sites via Basispoort, stuur 25 brieven met wachtwoorden en fungeer als helpdesk. Wegens ziekte van mijn duo-collega stel ik nu ook de weekmail samen. Ik ben heerlijk aan de slag en de dagen vliegen voorbij. Een nadeel: mijn studie schiet erbij in.

Na de meivakantie gaan de scholen weer met halve klassen per dag open. We hebben er afspraken over gemaakt op school. Hele groepen A en B zijn gesplitst, verzoeken van ouders om gezinnen maar ook vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar te zetten en rekening te houden met werkroosters van ouders met vitale beroepen. Het zal me benieuwen hoe de kinderen terugkomen.