Voor een scheet van een juf

Onze juf weet het niet zo goed
Ze weet vaak niet wat ze doet
Dan telt ze weer van één twee drie
Maar doen wat ze zegt, doen we dus lekker nie

Onze juf bedoelt het heus wel goed
Maar dat blijkt niet uit wat ze doet
Dan rolt ze met haar ogen
En wij doen lekker wat we niet mogen

Onze juf snapt het niet goed
Lesgeven, ze heeft geen idee hoe het moet
Maar ze geeft het nog niet op
En wij gooien met een papierprop

Maar onze juf wil toch zo graag
Ze zit alleen met ons gedrag in haar maag
Dan zwelgt ze in haar eigen ellendige gevoel
En wij leggen een scheetkussen op haar stoel

Daphne Spijkstra – 2021

Klaslokaal gesloten

Het schrijven van dit stuk heb ik zo lang mogelijk uitgesteld. Ik had veel tijd nodig om de gebeurtenissen en de daarbij behorende emoties te verwerken. Als ik nu terugkijk, dan ben ik nog niet heel blij. Bovenstaand gedicht zegt veel over wat er gebeurd is. Dat scheetkussen en die propjes zijn natuurlijk een grapje.

Ik kan een hoop oorzaken aanwijzen waarom het niet gelukt is. Ik had het graag anders gezien. Alles wat ik er namelijk over schrijf, voelt als verdediging terwijl dat niet zo bedoeld is. Een hobbelige, doodlopende weg zonder uitzicht. Ik sla af en kies een andere route, weg van het onderwijs.

Van september tot december heb ik nog verwoede pogingen gedaan om alsnog een plekje als zij-instromer in het basisonderwijs te vinden. De deuren zijn in mijn gezicht dichtgeslagen, maar een andere deur ging voor mij in december open. Ik werk nu als corrector bij een van de merken van NCOI. Alsnog met één been in het onderwijs, dat doet me wel goed.

Wil je een beetje voelen wat ik heb meegemaakt? Het boek Meester Mark draait, geschreven door van Mark van der Werf komt verrassend dichtbij, maar ook De Ongelukkig Klas van Bart Voorzanger heeft raakvlakken. Deze voormalig zij-instromers verwoorden uitstekend de gevoelens die ik ook heb gehad.

Raad ik het af om het zij-instroomtraject te volgen? Misschien, misschien niet. Er zullen genoeg mensen zijn die het wel aankunnen. Ik zou het onderwijs en de pabo’s in Nederland wel willen vragen meer open te staan en zij-instromers niet te zien als buitenstaanders, indringers, ongekwalificeerden of stagiaires, maar als waardevolle, ambitieuze en enthousiaste professionals die hun beste beentje voorzetten. Pas het traject, het arbeidscontract, de studie en vooral de verwachtingen daarop aan, dan wordt het onderwijs verrijkt.